Nu het hoogtepunt van de storm geluwd is en het ontslag van de regering aanvaard, kunnen de onderhandelingen van vooraf aan beginnen, met grotendeels opnieuw dezelfde gesprekspartners die anderhalf jaar geleden ook al zoveel moeite hadden om tot een akkoord te komen.
De eerste verkenner (we kunnen ons verder waarschijnlijk nog wel verwachten aan een koninklijke bemiddelaar, een informateur en zeker een formateur) die de koning heeft uitgestuurd, is niemand minder dan Wilfried Martens.
Achja, niet zo onlogisch zou u kunnen denken. Martens is een CD&V'er, nog altijd de partij die technisch gezien de laatste verkiezingen heeft gewonnen, ook al is ze ondertussen met N-VA één van haar belangrijkste troeven kwijt en is haar grote stemmenkanon, Leterme, ook haar ondergang gebleken.
Bovendien kan Martens gelden als een wijze, iemand met een aardig curriculum in de Belgische politiek. Hij zit ondertussen ook al ettelijke jaren in Europa, waardoor niemand hem kan verdenken van enige connectie met het recente gesjoemel in de federale regering.
Tenslotte verdenkt niemand hem ervan de ambitie te koesteren om zelf het land te leiden, of op te komen bij andere verkiezingen dan de Europese. Met andere woorden, hij is niet verbrand en zal zijn verdere carrière niet verbranden met zijn huidige opdracht.
En een allerlaatste element dat misschien heeft meegespeeld: hij is sympathiek. Het laatste wat de bevolking van hem gehoord heeft, is dat hij recent getrouwd is met zijn jeugdliefde Miet Smet. Van de wittebroodsweken naar het wespennest van de regeringsonderhandelingen, tsjonge.
Er is wel een klein probleempje met Martens, namelijk net dat indrukwekkende curriculum. Van 1979 tot 1992 heeft hij verschillende regeringen voorgezeten als eerste minister. Dertien jaar lang, niet toevallig een onrustwekkend getal voor bijgelovigen. Hij is dan ook de recordhouder van de twintigste eeuw.
Nee, het jarenrecord is niet obstakel, wel de hoeveelheid kabinetten op zijn palmares. In die memorabele dertien jaar heeft hij maar liefst negen (9!) regeringen geleid, met een gemiddelde levensduur van een jaar en vier maanden per regering.
Ach, toch al langer dan de negen maanden Leterme I, zal u denken? En waarvan eentje maar liefst een volledige officiële ambtstermijn bedroeg, vier jaar. De kortste was echter al na vijf maanden uiteengevallen.
Iets doet me dus vermoeden dat Martens niet de meest geschikte persoon is om stevige banden te smeden, om een duurzame, sterke regering bijeen te kleven. Natuurlijk, na hem komt er nog een formateur die de definitieve keuzes maakt, maar toch.
Een citaat: “[hij] wil zijn ervaring in dienst van het land stellen om snel een slagkrachtige regering op de been te krijgen”. Eum, net zo slagkrachtig als zijn regeringen indertijd waren?
Zijn verblijf in Europa laat hem wel onbezoedeld door de recente crisis, maar eveneens is het waarschijnlijk dat hij niet meer volledig op de hoogte is van de finesses van de Belgische politiek. Het is twijfelachtig dat hij vertrouwd is met alle hoofdrolspelers, hun kleine kantjes en onderlinge wrijvingen.
Zo wordt het natuurlijk niet eenvoudig om “snel” een regering op de been te krijgen die niet alleen efficiënt is, maar tevens voldoende cohesief om niet na het minste meningsverschil weer in de touwen te hangen.
Wilfried Martens: in de Belgische politiek had hij zijn negen levens opgebruikt, maar nu verrijst hij, na een metamorfose bovendien, als een feniks uit zijn assen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten