Minister van Defensie Pieter de Crem heeft een nota ingediend om de Belgische troepen weg te halen uit Libanon en tegelijkertijd de militaire missie in Afghanistan te verlengen. Vermoedelijk past dit in zijn plan om het Belgische leger van een humanitaire onderneming te veranderen in een stelletje serieuze vechtersbazen. Alsof hij per se wil bewijzen dat hij zijn bijnaam 'Crembo' niet gestolen heeft.
Om te beginnen zijn er zowiezo al meerdere bedenkingen te maken bij de aanwezigheid van onze troepen in Afhanistan. Allereerst is er nooit ter dege een parlementair debat over gevoerd en heeft De Crem alle pogingen om hem op de rooster te leggen, handig ontweken. Hij heeft al te zeer de neiging om zich te gedragen als de man die de beslissingen neemt, zonder zich iets te hoeven aantrekken van het democratische bestel.
Ook deze laatste wending lijkt hij er weer autocratisch te willen doordrukken, hoewel de gevolgen wederom wel degelijk verstrekkend zijn. Het einde van de missie in Afhanistan is nog niet in zicht en er wordt nu algemeen toegegeven dat het toch niet zo evident is om er stabiliteit te creëren. De taliban en andere obscure strijders bieden de laatste jaren almaar meer weerwerk en het dodental loopt op.
Bovendien is het geen open strijd, maar wordt er duchtig gebruik gemaakt van bermbommen en zelfmoordaanslagen. Officieel mag de missie dan wel opbouwwerk genoemd worden, de facto is er een groot risico aan verbonden. Niet in het minst omdat moslimterroristen België dan wel eens zouden beschouwen als het ideale doelwit voor hun volgende aanslag.
Al bij al zaken die het verdienen dat er eerst in het parlement grondig over gedebatteerd wordt alvorens er een radicale beslissing genomen wordt.
Vervolgens is het helemaal niet duidelijk onder welk statuut de Belgen vechten. Wanneer bevriende troepen, in concretu de VS en hun Coalition of the Willing, in gevaar zijn, worden de Belgische militairen verondersteld hen te hulp te snellen. Voornamelijk onze F16's dreigen zo deel te gaan uitmaken van operatie Enduring Freedom en de Amerikaanse oorlog tegen het terrorisme.
Nuja, De Crem lijkt maar al te graag beste maatjes te willen worden met de VS en met de Bush-administratie, ook al loopt die op haar einde. Het is jammer dat Belgiës onafhankelijke mening te grabbel wordt gegooid door iemand die zijn persoonlijke ambities belangrijker vindt, ook al betekent dat dat hij slechts braafjes dient te knikken wanneer de VS hem iets vragen.
Als men De Crems laatste beslissing bovendien bekijkt in het licht van zijn eerdere uitspraak dat België zich moet concentreren op risicovollere missies, is dat een kaakslag voor de vier soldaten die in Libanon het leven hebben gelaten. Alsof ontmijningsoperaties niet gevaarlijk genoeg zijn.
Daarbij is de missie in Libanon veel concreter en van onmiddellijk nut voor de burgerbevolking. Het zou dom zijn er weg te gaan alvorens alle bommen zijn opgeruimd. Niet te vergeten dat het best cynisch is om dit vertrek te compenseren met steun aan een ziekenhuis. “Jammer, je bent een been kwijt door de bommen die we hebben laten liggen, maar je kan je tenminste wel laten verzorgen”.
Achja, waarschijnlijk is het veel minder glamoureus om de rommel van de Israëli's op te ruimen dan om heldhaftig terroristen te bestrijden. De Crem heeft aan zijn afspraak met de geschiedenisboekjes te denken.
zaterdag 25 oktober 2008
vrijdag 24 oktober 2008
Infografiek: interactieve wereldkaart
Hier is de link naar de interactieve wereldkaart van New York Times. Het gaat om een indrukwekkende voorstelling van de gewonnen medailles op de Olympische Spelen per land doorheen de tijd, van 1896 tot 2008.
Het marketingproduct Che Guevara
TEST: Vraag aan de eerste de beste bezitter van een Che Guevara-gadget wie Che Guevara was, waarvoor hij stond en waarom hij/zij er een gadget van heeft.
De voorspelbare antwoorden: een Latijns-Amerikaanse guerillastrijder die meegeholpen heeft aan de bevrijding van Cuba. Waarom hij een Che-gadget heeft, weet hij meestal niet. Misschien denkt de gadgetbezitter zich te kunnen vereenzelvigen met Che, de rebel die opkwam tegen het establishment.
Wie is die Che Guevara?
Ernesto Guevara werd geboren in 1928 in Argentinië. ‘Che’ is de roepnaam die hij later kreeg en die verwijst naar zijn Argentijnse afkomst. Hij was een dokter, een marxistische revolutionair en een Cubaans guerrillaleider.
Che Guevara was lid van Fidel Castro’s revolutionaire beweging die in 1959 in Cuba via een revolutie aan de macht kwam. In 1966 verliet Che Guevara Cuba, na verschillende politieke postjes in de socialistische Cubaanse regering. Hij trok naar Congo en later naar Bolivia om er het marxistische ideeëngoed te verspreiden. Op 8 oktober 1967 werd hij opgepakt tijdens een door de CIA georganiseerde militaire operatie van het Boliviaanse leger. Eén dag later werd hij geëxecuteerd. Zijn laatste woorden zouden: "Schiet lafaard, het enige wat je doodt is een mens", geweest zijn.
Het doel heiligt de middelen?
Che Guevara was tijdens de Cubaanse revolutie onder meer verantwoordelijk voor de executie van deserteurs, spionnen en informanten. Hij vond het belangrijk van elke executie een afschrikwekkend voorbeeld te maken. Het waren daarom allemaal publieke terechtstellingen. Che Guevara stond er (in de mate van het mogelijke) op dat de familie en vrienden van de geëxecuteerde de voorstelling konden bijwonen.
Nadat Castro aan de macht kwam werd Che Guevara bovendien aangesteld als commandant van het gevangenisfort ‘La Cabana’. Hij leidde er de berechtingen en executies van honderden leden van het regime van Batista.
Cultfiguur
Weet de gemiddelde Che-gadgetbezitter dat Che honderden mensen heeft vermoord en laten vermoorden? Of ziet hij Che alleen als een soort van bewonderingswaardige Messias die streed voor het volk?
Rond Che Guevara is alleszins een gigantische persoonlijkheidscultus ontstaan. Dat hij jong gestorven is, heeft daar sowieso mee te maken. Door zijn executie werd hij een icoon van de communistische revolutie en een symbool voor de strijder tegen onrecht. Daarbij zien velen, als ze het al weten, zijn daden als militair en executeur als noodzakelijk. Het doel heiligt de middelen, niet waar?
Een vijand van de VS, geliquideerd door een door de CIA georganiseerde legereenheid, dat spreekt tot de verbeelding. Che Guevara is niet langer een Argentijnse dokter/guerrilla. Che is een cultfiguur. Een marketingproduct.
De voorspelbare antwoorden: een Latijns-Amerikaanse guerillastrijder die meegeholpen heeft aan de bevrijding van Cuba. Waarom hij een Che-gadget heeft, weet hij meestal niet. Misschien denkt de gadgetbezitter zich te kunnen vereenzelvigen met Che, de rebel die opkwam tegen het establishment.
Wie is die Che Guevara?
Ernesto Guevara werd geboren in 1928 in Argentinië. ‘Che’ is de roepnaam die hij later kreeg en die verwijst naar zijn Argentijnse afkomst. Hij was een dokter, een marxistische revolutionair en een Cubaans guerrillaleider.
Che Guevara was lid van Fidel Castro’s revolutionaire beweging die in 1959 in Cuba via een revolutie aan de macht kwam. In 1966 verliet Che Guevara Cuba, na verschillende politieke postjes in de socialistische Cubaanse regering. Hij trok naar Congo en later naar Bolivia om er het marxistische ideeëngoed te verspreiden. Op 8 oktober 1967 werd hij opgepakt tijdens een door de CIA georganiseerde militaire operatie van het Boliviaanse leger. Eén dag later werd hij geëxecuteerd. Zijn laatste woorden zouden: "Schiet lafaard, het enige wat je doodt is een mens", geweest zijn.
Het doel heiligt de middelen?
Che Guevara was tijdens de Cubaanse revolutie onder meer verantwoordelijk voor de executie van deserteurs, spionnen en informanten. Hij vond het belangrijk van elke executie een afschrikwekkend voorbeeld te maken. Het waren daarom allemaal publieke terechtstellingen. Che Guevara stond er (in de mate van het mogelijke) op dat de familie en vrienden van de geëxecuteerde de voorstelling konden bijwonen.
Nadat Castro aan de macht kwam werd Che Guevara bovendien aangesteld als commandant van het gevangenisfort ‘La Cabana’. Hij leidde er de berechtingen en executies van honderden leden van het regime van Batista.
Cultfiguur
Weet de gemiddelde Che-gadgetbezitter dat Che honderden mensen heeft vermoord en laten vermoorden? Of ziet hij Che alleen als een soort van bewonderingswaardige Messias die streed voor het volk?
Rond Che Guevara is alleszins een gigantische persoonlijkheidscultus ontstaan. Dat hij jong gestorven is, heeft daar sowieso mee te maken. Door zijn executie werd hij een icoon van de communistische revolutie en een symbool voor de strijder tegen onrecht. Daarbij zien velen, als ze het al weten, zijn daden als militair en executeur als noodzakelijk. Het doel heiligt de middelen, niet waar?
Een vijand van de VS, geliquideerd door een door de CIA georganiseerde legereenheid, dat spreekt tot de verbeelding. Che Guevara is niet langer een Argentijnse dokter/guerrilla. Che is een cultfiguur. Een marketingproduct.
zondag 19 oktober 2008
Journalistiek over multiculturele thema's: all round versus gespecialiseerd
Het Minderhedenforum organiseerde zaterdag 11 oktober een Open Forumdag in Antwerpen. Onder het motto ‘Vlaanderen, we kunnen’ debatteerden meer dan 500 deelnemers over thema’s zoals school, werk, discriminatie en diversiteit. Voor etnische minderheden was dit congres een uitgelezen kans om ook hun stem te laten horen aan de politiek. Ambassadeur van het Europese jaar voor de Interculturele Dialoog, Ronny Mosuse, gaf het openingswoord in de Antwerp Expo. Hij beet de spits af met een persoonlijk verhaal over hoe hij zijn jeugd als kleurling in België beleefde.Ik had me ingeschreven voor de workshop ‘Journalistieke Kwaliteit en Interculturaliteit’. ‘Berichtgeving over de multiculturele samenleving kan het best in handen komen van gespecialiseerde journalisten’, was de mening van Katleen De Ridder van het Minderhedenforum. Aangezien multiculturele thema’s complex zijn, pleit ze voor een doorgedreven expertise. Bij journalisten gespecialiseerd in multiculturele thema’s is de psychologische afstand ook kleiner, waardoor er minder kans is op vertekening in het nieuwsbericht.
De trend naar all round journalistiek is weliswaar een feit. Hierbij weet de journalist weinig over veel. Hij moet van alles op de hoogte zijn, maar is nergens in gespecialiseerd. Blijkbaar ontbreekt het in de media aan geld en tijd om ook gespecialiseerde journalisten te trainen.
Na de uiteenzetting van De Ridder traden Pieter Knapen (VRT nieuwsdienst) en Eric Goens (VTM nieuwsdienst) in debat met elkaar. Moderator van de discussie was professor Nico Carpentier. De geschreven pers bleek uiteindelijk niet vertegenwoordigd. HLN columnist Luc Vanderkelen daagde immers niet op.
Volgens Katleen De Ridder steken de hoofdredacteurs hun kop in het zand. Zij zagen geen probleem met de beeldvorming van etnisch-culturele minderheden in de media. Af en toe was het gewoon VRT versus VTM. Zo kon Eric Goens het niet laten meermaals zijn Turkse nieuwsanker Faroek Ozgunes aan te halen als voorbeeld dat VTM goed bezig is. Ozgunes was trouwens aanwezig in het publiek. ‘VTM heeft zónder de Cel Diversiteit een nieuwsanker van allochtone origine, in tegenstelling tot de openbare omroep’, aldus Goens. Knapen reageerde: ‘Een nieuwsdienst draait niet enkel om een gezicht, wij hebben achter de schermen veel allochtone medewerkers’.
Multiculturaliteit, interculturaliteit en diversiteit blijven complexe thema’s waarover je kan blijven discussiëren. Wat ik vooral van deze boeiende ochtend heb onthouden is dat mannelijke bio-ingenieurs die voor een carrière in de journalistiek kiezen, gegarandeerd een job krijgen bij de VRT! Het gaat hier om de nieuwste vorm van positieve discriminatie. Het medialandschap wordt vandaag immers meer en meer ingepalmd door vrouwelijke all round journalisten.
Links:
Minderhedenforum
Indymedia.be
woensdag 15 oktober 2008
Idealisme op de klippen
Er is een groot nadeel aan nieuwsgierig zijn en willen weten wat er in de wereld gebeurt. De berichten die je te horen krijgt zijn namelijk zelden echt opbeurend. Waarmee ik met een eufemisme deprimerend bedoel, en een zekere hopeloosheid veroorzakend wat betreft het geloof in de goede intenties van de mensheid.
Niet alleen is de mensheid goed op weg om zijn eigen soort naar de verdoemenis te helpen, het overige leven op de planeet wordt ook bedreigd. Elke week haalt er minstens een onheilsbericht over de precaire toestand van fauna en flora het nieuws.
Treffende voorbeelden van hoe een destructieve omgeving zowel mens als dier kan bedreigen, kunnen we vinden in Afrika. De talloze conflicten die er heersen richten niet alleen een ravage aan onder de burgerbevolking, maar ook in de vele natuurparken die het continent rijk is.
Zowiezo staan de rangers die deze parken onder hun hoede hebben vaak met beperkte middelen voor een schier onmogelijke taak. De situatie wordt helemaal onhoudbaar als de stropers niet alleen de dieren viseren (zowel voor hun voedselvoorziening als om met bijvoorbeeld het buitgemaakte ivoor hun strijd te financiëren), maar tevens met grof geschut de bewakers aanvallen.
Een specifiek geval dat me de laatste maanden gefrappeerd heeft, is dat van de berggorilla's in Oost-Congo. De met uitsterven bedreigde apensoort fascineert dankzij haar herkenbaar menselijke gedrag en karakters ieder die haar observeert. Denk aan Dian Fossey.
Niet dat de rebellenbewegingen die Noord-Kivu onveilig maken zich daardoor laten vertederen. De voorbije tijd heb ik berichten opgevangen dat de primaten door de rebellen niet alleen gedood worden omwille van hun vlees, maar vaak zelfs gewoon uitgemoord zonder reden. Of nog schokkerender, gebruikt als levend schild bij gevechten.
href="http://www.flickr.com/photos/mrflip/94551811/">
Twee weekends geleden (04/10) stond er in Zeno, een katern van De Morgen, een reportage over het Virungapark in Oost-Congo, waar 200 van de nog slechts 700 resterende berggorilla's leven. Daar doen lokale opzichters onder leiding van de Belgische directeur Emmanuel de Merode hun uiterste best om de gorilla's te beschermen.
De toon van het artikel was erg hoopvol, ondanks de dreiging van gevechten, moorden en plunderingen die de dorpen in het park teisterden. De Merode sprak bevlogen over zijn plan om geld in te zamelen met behulp van live beelden van de babygorillawezen die in hun basiskamp opgevangen zouden worden.
Met andere woorden, één van de zeldzame reportages waar je ondanks alles toch een goed gevoel aan overhoudt. Die je hoopvol stemmen over de toekomst van de aarde. Die je zelfs achterlaten met bewondering voor de volharding en gedrevenheid die sommige mensen bezitten om schijnbaar hopeloze toestanden toch nog een positieve wending te geven.
Nuja, tot ik enkele dagen later de krant onder ogen kreeg. Het zijn niet meer enkel de rebellen van Nkunda die de streek onveilig maken. Ze hebben hulp gekregen van het Rwandese regeringsleger en er zijn hevige gevechten uitgebroken met het Congolese regeringsleger, dat eerder aan de verliezende kant lijkt te zijn.
Er is gestreden op honderd meter van het basiskamp van de Merode, waardoor hem en zijn parkwachters geen andere keuze werd gelaten dan te evacueren. Zijn dromen lijken in een klap weggeveegd en er blijft niets anders over dan te hopen. Hopelijk vernietigen de rebellen en Rwandezen het hoofdkwartier niet. Hopelijk verplaatsen de gevechten zich snel naar een gebied buiten het Virungapark. Hopelijk slaagt het Congolese leger erin de vrede op het hele grondgebied te verzekeren. Hopelijk blijven de gorilla's ongedeerd.
Maar dit begint al te naïef te klinken. Ik ben geen zeven meer en weet ondertussen wel dat wereldvrede een illusie is. Jammer
Niet alleen is de mensheid goed op weg om zijn eigen soort naar de verdoemenis te helpen, het overige leven op de planeet wordt ook bedreigd. Elke week haalt er minstens een onheilsbericht over de precaire toestand van fauna en flora het nieuws.
Treffende voorbeelden van hoe een destructieve omgeving zowel mens als dier kan bedreigen, kunnen we vinden in Afrika. De talloze conflicten die er heersen richten niet alleen een ravage aan onder de burgerbevolking, maar ook in de vele natuurparken die het continent rijk is.
Zowiezo staan de rangers die deze parken onder hun hoede hebben vaak met beperkte middelen voor een schier onmogelijke taak. De situatie wordt helemaal onhoudbaar als de stropers niet alleen de dieren viseren (zowel voor hun voedselvoorziening als om met bijvoorbeeld het buitgemaakte ivoor hun strijd te financiëren), maar tevens met grof geschut de bewakers aanvallen.
Een specifiek geval dat me de laatste maanden gefrappeerd heeft, is dat van de berggorilla's in Oost-Congo. De met uitsterven bedreigde apensoort fascineert dankzij haar herkenbaar menselijke gedrag en karakters ieder die haar observeert. Denk aan Dian Fossey.
Niet dat de rebellenbewegingen die Noord-Kivu onveilig maken zich daardoor laten vertederen. De voorbije tijd heb ik berichten opgevangen dat de primaten door de rebellen niet alleen gedood worden omwille van hun vlees, maar vaak zelfs gewoon uitgemoord zonder reden. Of nog schokkerender, gebruikt als levend schild bij gevechten.
href="http://www.flickr.com/photos/mrflip/94551811/">Twee weekends geleden (04/10) stond er in Zeno, een katern van De Morgen, een reportage over het Virungapark in Oost-Congo, waar 200 van de nog slechts 700 resterende berggorilla's leven. Daar doen lokale opzichters onder leiding van de Belgische directeur Emmanuel de Merode hun uiterste best om de gorilla's te beschermen.
De toon van het artikel was erg hoopvol, ondanks de dreiging van gevechten, moorden en plunderingen die de dorpen in het park teisterden. De Merode sprak bevlogen over zijn plan om geld in te zamelen met behulp van live beelden van de babygorillawezen die in hun basiskamp opgevangen zouden worden.
Met andere woorden, één van de zeldzame reportages waar je ondanks alles toch een goed gevoel aan overhoudt. Die je hoopvol stemmen over de toekomst van de aarde. Die je zelfs achterlaten met bewondering voor de volharding en gedrevenheid die sommige mensen bezitten om schijnbaar hopeloze toestanden toch nog een positieve wending te geven.
Nuja, tot ik enkele dagen later de krant onder ogen kreeg. Het zijn niet meer enkel de rebellen van Nkunda die de streek onveilig maken. Ze hebben hulp gekregen van het Rwandese regeringsleger en er zijn hevige gevechten uitgebroken met het Congolese regeringsleger, dat eerder aan de verliezende kant lijkt te zijn.
Er is gestreden op honderd meter van het basiskamp van de Merode, waardoor hem en zijn parkwachters geen andere keuze werd gelaten dan te evacueren. Zijn dromen lijken in een klap weggeveegd en er blijft niets anders over dan te hopen. Hopelijk vernietigen de rebellen en Rwandezen het hoofdkwartier niet. Hopelijk verplaatsen de gevechten zich snel naar een gebied buiten het Virungapark. Hopelijk slaagt het Congolese leger erin de vrede op het hele grondgebied te verzekeren. Hopelijk blijven de gorilla's ongedeerd.
Maar dit begint al te naïef te klinken. Ik ben geen zeven meer en weet ondertussen wel dat wereldvrede een illusie is. Jammer
maandag 13 oktober 2008
Vergeten oorlog (1)
Luis Moreno Ocampo, de hoofdaanklager van het Internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag, heeft opgeroepen tot de arrestatie van Joseph Kony, de Oegandese rebellenleider.
Aanleiding zijn de hernieuwde aanslagen van Konys Verzetsleger van de Heer op burgers in Zuid-Soedan en Oost-Congo. Sinds midden september 2008 werden al verschillende dorpen aangevallen. Er vielen reeds tientallen doden en enkele honderden kinderen werden ontvoerd. Zo vielen rebellen op 18 september een legerpost aan in Zuid-Soedan Vier mensen werden verminkt en een soldaat en een vierjarig kind werden gedood. Het kind werd levend in een brandend huis gegooid.
Het ICC beweert bovendien dat Kony bevelen heeft gegeven om duizend nieuwe rekruten te ontvoeren en om aan nieuwe wapens te komen. Kony bereidt met andere woorden en nieuwe oorlog voor.
Wie is die Joseph Kony?
Joseph Kony werd in 1960 geboren in Oeganda en behoort tot de Acholi-stam. Hij richtte in 1987 het Verzetsleger van de Heer, een Oegandese verzetsbeweging, op.
Leider van het LRA, Joseph Kony
In de jaren 1980 vocht de rebellengroep van president Museveni tegen de centrale regering van Generaal Okella, een Acholi. In januari 1986 greep Museveni de macht. Verschillende Acholi rebellenbewegingen werden opgericht, maar Museveni slaagde erin ze allemaal op de knieën te dwingen.
In januari 1987 verenigde Kony de resten van deze rebellengroepen en stichtte het Lord's Resistance Army (LRA) of het Verzetsleger van de Heer. Kony beweerde dat de Heilige Geest over hem neergedaald was en hij noemde zijn rebellenverzet een heilige missie. Hij meende in contact te staan met God die hem de opdracht gaf te moorden, te plunderen en te verkrachten.
De uitvalsbasis van het LRA is Zuid-Soedan. Van daaruit valt het Noord-Oeganda binnen. Op zoek naar voedsel, branden de rebellen dorpen plat en vermoorden ze burgers. Het LRA draait zijn hand niet om voor verminkingen, verkrachtingen, kannibalisme en moord.
Kindsoldaten
Kony ontvoerde het afgelopen decennia al zeker twintigduizend kinderen. Zij worden soldaat in zijn kinderleger of seksslavin van de commandanten. Met hun geweren en machetes terroriseren deze kinderen de streek waar ze zelf vandaan komen. Als de kinderen weigeren te vechten, worden ze door andere rebellen vermoord of verminkt.
De onethische praktijken van het LRA kwamen voor het eerst in de media in 1997, door getuigenissen van gevluchte kinderen. De ontvoering van 139 kinderen uit Aboke (10 oktober 1996) kreeg zeer veel media-aandacht. Na 2000 leek het conflict uit te doven, hoewel er nog dagelijks ontvoeringen en moorden waren.
In september 2008 startten Joseph Konys rebellen echter een nieuw offensief in Zuid-Soedan en Oost-Kongo.
Deze ‘vergeten oorlog’ duurt nu al eenentwintig jaar en heeft al het leven gekost aan minstens honderdduizend mensen. Ondanks het feit dat er een internationaal aanhoudingsbevel tegen Kony loopt en dat iedereen ongeveer weet waar de man zich schuilhoudt, is hij nog altijd niet gearresteerd. Dat is een schande. Het is bovendien onbegrijpelijk en onaanvaardbaar dat de internationale gemeenschap hier niet op reageert. Of niet voldoende alleszins.
Aanleiding zijn de hernieuwde aanslagen van Konys Verzetsleger van de Heer op burgers in Zuid-Soedan en Oost-Congo. Sinds midden september 2008 werden al verschillende dorpen aangevallen. Er vielen reeds tientallen doden en enkele honderden kinderen werden ontvoerd. Zo vielen rebellen op 18 september een legerpost aan in Zuid-Soedan Vier mensen werden verminkt en een soldaat en een vierjarig kind werden gedood. Het kind werd levend in een brandend huis gegooid.
Het ICC beweert bovendien dat Kony bevelen heeft gegeven om duizend nieuwe rekruten te ontvoeren en om aan nieuwe wapens te komen. Kony bereidt met andere woorden en nieuwe oorlog voor.
Wie is die Joseph Kony?
Joseph Kony werd in 1960 geboren in Oeganda en behoort tot de Acholi-stam. Hij richtte in 1987 het Verzetsleger van de Heer, een Oegandese verzetsbeweging, op.
Leider van het LRA, Joseph Kony
In de jaren 1980 vocht de rebellengroep van president Museveni tegen de centrale regering van Generaal Okella, een Acholi. In januari 1986 greep Museveni de macht. Verschillende Acholi rebellenbewegingen werden opgericht, maar Museveni slaagde erin ze allemaal op de knieën te dwingen.
In januari 1987 verenigde Kony de resten van deze rebellengroepen en stichtte het Lord's Resistance Army (LRA) of het Verzetsleger van de Heer. Kony beweerde dat de Heilige Geest over hem neergedaald was en hij noemde zijn rebellenverzet een heilige missie. Hij meende in contact te staan met God die hem de opdracht gaf te moorden, te plunderen en te verkrachten.
De uitvalsbasis van het LRA is Zuid-Soedan. Van daaruit valt het Noord-Oeganda binnen. Op zoek naar voedsel, branden de rebellen dorpen plat en vermoorden ze burgers. Het LRA draait zijn hand niet om voor verminkingen, verkrachtingen, kannibalisme en moord.
Kindsoldaten
Kony ontvoerde het afgelopen decennia al zeker twintigduizend kinderen. Zij worden soldaat in zijn kinderleger of seksslavin van de commandanten. Met hun geweren en machetes terroriseren deze kinderen de streek waar ze zelf vandaan komen. Als de kinderen weigeren te vechten, worden ze door andere rebellen vermoord of verminkt.
De onethische praktijken van het LRA kwamen voor het eerst in de media in 1997, door getuigenissen van gevluchte kinderen. De ontvoering van 139 kinderen uit Aboke (10 oktober 1996) kreeg zeer veel media-aandacht. Na 2000 leek het conflict uit te doven, hoewel er nog dagelijks ontvoeringen en moorden waren.
In september 2008 startten Joseph Konys rebellen echter een nieuw offensief in Zuid-Soedan en Oost-Kongo.
Deze ‘vergeten oorlog’ duurt nu al eenentwintig jaar en heeft al het leven gekost aan minstens honderdduizend mensen. Ondanks het feit dat er een internationaal aanhoudingsbevel tegen Kony loopt en dat iedereen ongeveer weet waar de man zich schuilhoudt, is hij nog altijd niet gearresteerd. Dat is een schande. Het is bovendien onbegrijpelijk en onaanvaardbaar dat de internationale gemeenschap hier niet op reageert. Of niet voldoende alleszins.
zaterdag 11 oktober 2008
Van wie is de Noordpool?
Dat de Noordpool smelt, is geen nieuws. Dat er gevochten wordt de schat aan olie, gas en vis die er zal vrijkomen, wel. Door het smelten van de ijskappen wordt het Noordpoolgebied immers steeds interessanter voor het delven van aardolie en aardgas.
De hoeveelheid aardolie in de Noordpoolregio wordt geschat op 90 miljard vaten en de hoeveelheid aardgas op 47 biljoen kubieke meter. In het Arctische gebied liggen ook diamant, zilver, koper en zink. Maar van wie is dit enorme reservoir eigenlijk?
De regel is dat elk aan zee grenzend land recht heeft op 560 kilometer vanaf zijn kust. Alle landen proberen deze wet echter te omzeilen. Zo beweert Denemarken dat Groenland met de Noordpool verbonden is via een rif onder water. De Russen beweren op hun beurt dat datzelfde rif Russisch is, aangezien het door een Rus ontdekt werd.
Onlangs claimde de Canadese premier Harper deze poolschat. Hij bestelde ook meteen acht superstevige patrouilleschepen, die in staat zijn om door ijs van meer dan een meter dik te ploegen. Met deze schepen wil Harper ‘zijn’ Noordpool verdedigen.
De andere landen die aanspraak denken te maken op een stuk Noordpool zijn Rusland, Noorwegen, Denemarken, en de VS.
Mijn vragen: denkt u dat deze landen geneigd zullen zijn om maatregelen te nemen die de klimaatverandering tegengaan? Denkt u dat zij wakker liggen van de verstrekkende gevolgen die het smelten van het poolijs hebben voor de opwarming van de aarde?
De hoeveelheid aardolie in de Noordpoolregio wordt geschat op 90 miljard vaten en de hoeveelheid aardgas op 47 biljoen kubieke meter. In het Arctische gebied liggen ook diamant, zilver, koper en zink. Maar van wie is dit enorme reservoir eigenlijk?
De regel is dat elk aan zee grenzend land recht heeft op 560 kilometer vanaf zijn kust. Alle landen proberen deze wet echter te omzeilen. Zo beweert Denemarken dat Groenland met de Noordpool verbonden is via een rif onder water. De Russen beweren op hun beurt dat datzelfde rif Russisch is, aangezien het door een Rus ontdekt werd.
Onlangs claimde de Canadese premier Harper deze poolschat. Hij bestelde ook meteen acht superstevige patrouilleschepen, die in staat zijn om door ijs van meer dan een meter dik te ploegen. Met deze schepen wil Harper ‘zijn’ Noordpool verdedigen.
De andere landen die aanspraak denken te maken op een stuk Noordpool zijn Rusland, Noorwegen, Denemarken, en de VS.
Mijn vragen: denkt u dat deze landen geneigd zullen zijn om maatregelen te nemen die de klimaatverandering tegengaan? Denkt u dat zij wakker liggen van de verstrekkende gevolgen die het smelten van het poolijs hebben voor de opwarming van de aarde?
dinsdag 7 oktober 2008
Te veel nieuws? Hoezo?
Gisterenavond klaagde Radio 1 over ‘ te veel ‘ nieuws. Nieuwsredacties werden overspoeld met economische berichten over de kredietcrisis, Dexia, de Dow Jones, Wall Street en Fortis. Volgens de Gouverneur van de Nationale Bank zitten we immers in de ergste financiële crisis sinds de jaren ‘30. Maar ook de nationale actiedag van de vakbonden kreeg ruim de aandacht.
Volgens mij slaapt Yves Leterme niet meer. Vorige week moest hij Fortis redden. Gisterenavond spoedde hij zich naar president Nicolas Sarkozy in Parijs om zijn hart te luchten over de toekomst van Dexia. Om half 10 ‘s avonds riep hij nog een ministerraad bijeen en midden in de nacht stond hij de pers te woord.
We kunnen er niet omheen: we leven in dé informatiemaatschappij. Via allerlei kanalen stroomt er informatie op ons toe. Volledig geïnformeerd zijn en alles verwerken wordt een complete dagtaak. Er komen ook steeds nieuwe nieuwskanalen bij.
Uit het enorme aanbod artikels selecteren voor de voorpagina van een krant, de homepage van een nieuwssite of het radiojournaal van 19u is nochtans geen sinecure. Een bericht zoals ‘Zelfmoordaanslag in Sri Lanka eist minstens 25 levens’ belandt in de schaduw naast boodschappen over de Amerikaanse verkiezingen waar Barack Obama en John McCain vannacht alweer gaan strijden voor de race naar het Witte Huis. Triviale versprekingen en banale jeugdzonden worden uitvergroot tot wereldnieuws.
En zeggen dat er soms dagen ‘zonder ‘ nieuws zijn, waar het monster van Loch Ness weer op de proppen komt en voor opschudding zorgt in de komkommertijd.
Volgens mij slaapt Yves Leterme niet meer. Vorige week moest hij Fortis redden. Gisterenavond spoedde hij zich naar president Nicolas Sarkozy in Parijs om zijn hart te luchten over de toekomst van Dexia. Om half 10 ‘s avonds riep hij nog een ministerraad bijeen en midden in de nacht stond hij de pers te woord.
We kunnen er niet omheen: we leven in dé informatiemaatschappij. Via allerlei kanalen stroomt er informatie op ons toe. Volledig geïnformeerd zijn en alles verwerken wordt een complete dagtaak. Er komen ook steeds nieuwe nieuwskanalen bij.
Uit het enorme aanbod artikels selecteren voor de voorpagina van een krant, de homepage van een nieuwssite of het radiojournaal van 19u is nochtans geen sinecure. Een bericht zoals ‘Zelfmoordaanslag in Sri Lanka eist minstens 25 levens’ belandt in de schaduw naast boodschappen over de Amerikaanse verkiezingen waar Barack Obama en John McCain vannacht alweer gaan strijden voor de race naar het Witte Huis. Triviale versprekingen en banale jeugdzonden worden uitvergroot tot wereldnieuws.
En zeggen dat er soms dagen ‘zonder ‘ nieuws zijn, waar het monster van Loch Ness weer op de proppen komt en voor opschudding zorgt in de komkommertijd.
Actiedag in beeld
De actiedag van de vakbonden veroorzaakte maandagochtend heel wat opschudding in ons land. Ik was toevallig in de binnenstad van Gent en had mijn fotocamera in de aanslag. Hier zijn enkele foto's om de weblog op te fleuren.
maandag 6 oktober 2008
Staking
Vandaag ligt het land haast lam door een grote staking die vooral het openbaar vervoer treft. Gelukkig heb ik maandag geen les, zodat ik niet uit pure wanhoop hoefde te overwegen welke de makkelijkste fietsroute van Leuven naar Brussel centrum zou zijn.
Heel wat studenten, werkwillige arbeiders en bedienden hebben echter verplicht een vrije dag moeten nemen omdat ze geen alternatief vervoermiddel hadden. Een behoorlijk pervers neveneffect van een staking voor meer koopkracht, zou ik zo denken.
Immers, mensen die werkelijk omwille van de stijgende prijzen nog maar nauwelijks in hun basisbehoeften kunnen voorzien, hebben helemaal niet de financiële ademruimte om zomaar een dagloon in te leveren. Bovendien zijn vrije dagen vaak ook een schaars goed, die veel beter aangewend kunnen worden om bijvoorbeeld administratieve zaken te regelen.
Toegegeven, het stakingsrecht is waardevol, aangezien het het enige drukkingsmiddel is waarmee werknemers een uitbuitend bedrijf kunnen dwingen aandacht te besteden aan mistoestanden op de werkvloer. Maar daar draaien de acties van vandaag niet om.
Ze zijn gemotiveerd als 'aanklacht' tegen sociale onderhandelingen die volgende week pas van start gaan. Ze zijn een uiting van onvrede tegenover beslissingen die nog genomen dienen te worden. Bovenal, ze draaien om dat sinds een jaar allomtegenwoordige woord: koopkracht. Zeker, het valt niet te betwisten dat de voedsel- en energieprijzen het laatste jaar extreem gestegen zijn. Gezinnen die voordien al nauwelijks de eindjes aan elkaar konden knopen, verdienen ongetwijfeld extra steun van de overheid.
De huidige staking wordt echter bezield door mensen met een degelijke job, meer nog, de meerderheid van hen werkt voor de overheid en verdient ruimschoots meer dan het minimumloon. Misschien enkele uitzonderingen te na gelaten, kunnen ze niet enkel de supermarkt betalen, maar zelfs op zaterdag en masse de winkelstraten onveilig maken. Deze zomer is het record 'meeste Belgen op vakantie' alweer eens verbroken.
Consumeren is voor het gros van de bevolking nog steeds de voornaamste vrijetijdsbesteding. Een van de kenmerken van kapitalisme is nu eenmaal dat er gestreefd wordt naar steeds meer, ongeacht de hoeveelheid die men reeds heeft.
Tenslotte, België en bij uitbreiding het Westen zitten overduidelijk in een recessie. Sla er de kranten maar op na, hele bladzijden worden besteed aan de dramatische toestand van banken, beurzen en kredieten. Gevreesd wordt dat de 'echte' economie hier binnenkort ook de gevolgen van gaat ondervinden. Er kan enkel gehoopt worden dat massale faillissementen en ontslagen uit zullen blijven.
Met andere woorden, er is geen ruimte voor een loonsverhoging. De harde realiteit is dat iedereen vaker zal moeten overwegen of een bezoekje aan de videotheek toch niet beter is dan eentje aan de Fnac.
Niettemin, verwar het bovenstaande alsjeblieft niet met een pleidooi om de overheid en de topmanagers van alle verantwoordelijk te ontslaan. De regering dient dringend maatregelen te nemen om de schokken van de recessie op te vangen en een Grote Depressie te vermijden. De top van de bedrijfswereld moet snel inzien dat saneringen op de werkvloer niet gepaard kunnen blijven gaan met steeds exuberantere ontslagpremies voor hun management.
Maar geen van beide zal bereikt worden door de staking van vandaag. Het enige gevolg zal onvrede zijn bij degenen die vandaag uren in de file moesten staan omdat ze zelf niet konden of wilden staken. Er zal onbegrip zijn bij de werklozen die maar al te graag een job zouden willen zodat ze het het zonder OCMW-hulp kunnen rooien. En de economische wereld krijgt de bevestiging dat het klimaat onzeker is, waardoor de economische groei nog meer zal worden afgeremd.
Nee, een staking zal niemand ertoe bewegen om in deze onstabiele tijden een loonsverhoging in te voeren.
Heel wat studenten, werkwillige arbeiders en bedienden hebben echter verplicht een vrije dag moeten nemen omdat ze geen alternatief vervoermiddel hadden. Een behoorlijk pervers neveneffect van een staking voor meer koopkracht, zou ik zo denken.
Immers, mensen die werkelijk omwille van de stijgende prijzen nog maar nauwelijks in hun basisbehoeften kunnen voorzien, hebben helemaal niet de financiële ademruimte om zomaar een dagloon in te leveren. Bovendien zijn vrije dagen vaak ook een schaars goed, die veel beter aangewend kunnen worden om bijvoorbeeld administratieve zaken te regelen.
Toegegeven, het stakingsrecht is waardevol, aangezien het het enige drukkingsmiddel is waarmee werknemers een uitbuitend bedrijf kunnen dwingen aandacht te besteden aan mistoestanden op de werkvloer. Maar daar draaien de acties van vandaag niet om.
Ze zijn gemotiveerd als 'aanklacht' tegen sociale onderhandelingen die volgende week pas van start gaan. Ze zijn een uiting van onvrede tegenover beslissingen die nog genomen dienen te worden. Bovenal, ze draaien om dat sinds een jaar allomtegenwoordige woord: koopkracht. Zeker, het valt niet te betwisten dat de voedsel- en energieprijzen het laatste jaar extreem gestegen zijn. Gezinnen die voordien al nauwelijks de eindjes aan elkaar konden knopen, verdienen ongetwijfeld extra steun van de overheid.
De huidige staking wordt echter bezield door mensen met een degelijke job, meer nog, de meerderheid van hen werkt voor de overheid en verdient ruimschoots meer dan het minimumloon. Misschien enkele uitzonderingen te na gelaten, kunnen ze niet enkel de supermarkt betalen, maar zelfs op zaterdag en masse de winkelstraten onveilig maken. Deze zomer is het record 'meeste Belgen op vakantie' alweer eens verbroken.
Consumeren is voor het gros van de bevolking nog steeds de voornaamste vrijetijdsbesteding. Een van de kenmerken van kapitalisme is nu eenmaal dat er gestreefd wordt naar steeds meer, ongeacht de hoeveelheid die men reeds heeft.
Tenslotte, België en bij uitbreiding het Westen zitten overduidelijk in een recessie. Sla er de kranten maar op na, hele bladzijden worden besteed aan de dramatische toestand van banken, beurzen en kredieten. Gevreesd wordt dat de 'echte' economie hier binnenkort ook de gevolgen van gaat ondervinden. Er kan enkel gehoopt worden dat massale faillissementen en ontslagen uit zullen blijven.
Met andere woorden, er is geen ruimte voor een loonsverhoging. De harde realiteit is dat iedereen vaker zal moeten overwegen of een bezoekje aan de videotheek toch niet beter is dan eentje aan de Fnac.
Niettemin, verwar het bovenstaande alsjeblieft niet met een pleidooi om de overheid en de topmanagers van alle verantwoordelijk te ontslaan. De regering dient dringend maatregelen te nemen om de schokken van de recessie op te vangen en een Grote Depressie te vermijden. De top van de bedrijfswereld moet snel inzien dat saneringen op de werkvloer niet gepaard kunnen blijven gaan met steeds exuberantere ontslagpremies voor hun management.
Maar geen van beide zal bereikt worden door de staking van vandaag. Het enige gevolg zal onvrede zijn bij degenen die vandaag uren in de file moesten staan omdat ze zelf niet konden of wilden staken. Er zal onbegrip zijn bij de werklozen die maar al te graag een job zouden willen zodat ze het het zonder OCMW-hulp kunnen rooien. En de economische wereld krijgt de bevestiging dat het klimaat onzeker is, waardoor de economische groei nog meer zal worden afgeremd.
Nee, een staking zal niemand ertoe bewegen om in deze onstabiele tijden een loonsverhoging in te voeren.
zondag 5 oktober 2008
‘I am neither especially clever nor especially gifted. I am only very, very curious’ (Einstein)
Dit is de weblog van drie journalisten in spe: Liesbet, Lin en Annelies. Wij zullen het hebben over nieuws dat ons intrigeert. Dat ons boos maakt. Waar we door geraakt worden. Waar we meer over willen weten. Elk van ons met zijn persoonlijke invalshoek, maar altijd vertrekkende van het nieuws.
We zullen misschien schrijven over films, tropische stormen, concerten, vrijheidsstrijders en theater. Of misschien luchten we ons hart over (aangekondigde) stakingen, landbouw in de derde wereld en nieuwe TV-programma’s. Mogelijkerwijs brengen we verslag uit van lezingen die we bijwoonden, politieke trammelant, Indische restaurants die ons erg bevielen en buitenlandse curiositeiten,… En misschien doen we helemaal niets van dit alles en hebben we het de hele tijd over de I. Crombés en de Ph. Hoste’s van deze wereld. Ook zij verdienen de aandacht waar ze zo om vragen.
Wij presenteren u: Nieuwsgierig, een probeersel van drie curieuze aagjes.
We zullen misschien schrijven over films, tropische stormen, concerten, vrijheidsstrijders en theater. Of misschien luchten we ons hart over (aangekondigde) stakingen, landbouw in de derde wereld en nieuwe TV-programma’s. Mogelijkerwijs brengen we verslag uit van lezingen die we bijwoonden, politieke trammelant, Indische restaurants die ons erg bevielen en buitenlandse curiositeiten,… En misschien doen we helemaal niets van dit alles en hebben we het de hele tijd over de I. Crombés en de Ph. Hoste’s van deze wereld. Ook zij verdienen de aandacht waar ze zo om vragen.
Wij presenteren u: Nieuwsgierig, een probeersel van drie curieuze aagjes.
Abonneren op:
Posts (Atom)
