Blijkbaar ben ik "een lijstjesmeisje". Goede vriend J. maakte mij hier gisterenavond attent op. Ik ontkende dat natuurlijk met klem, want ik vind lijstjes maken iets voor perfectionisten. Iets wat ik volgens mezelf (jammer genoeg?) helemaal niet ben. Waarop goede vriend J. begon op te sommen welke lijstjes ik volgens hem allemaal maak:
*verlanglijstjes (maar stel nu dat iemand mij iets wil geven en ik kan ineens niets meer bedenken?)
*boekenlijstjes (doen alle Germanisten dat niet?)
*inpaklijstjes (Is dat niet het begin van de reispret? Nadenken over wat je allemaal gaat nodig hebben? Hoewel het inderdaad handiger zou zijn om een basislijst op te slaan op mijn pc)
*te doen-lijstjes (voor school, thuis,...)
*reislijstjes (Waar ik voor een bepaalde leeftijd naartoe wil)
*downloadlijstjes (Iets wat zeker elke downloader doet volgens mij!)
*eetlijstjes (ik schreef op een kotszakje in het vliegtuig na een maand Afrika 33 dingen die ik wou eten bij thuiskomst)
*kuslijstje (Dat circuleerde in het middelbaar. Maar wij zaten dan ook in een klas met enkel 13 meisjes).
*dingen-die-ik-kan-vertellen-als-het-gesprek-stilvalt-lijstje (deze was ik al vergeten, danku Lina. Maar een superhandig lijstje dat ik inderdaad ook maak, schuldig)
Ik moest hem toegeven dat ik deze lijstjes echt allemaal maak. Dus ofwel ben ik perfectionistisch ofwel moet ik mijn vooroordeel tegenover lijstjesmensen herzien. Of optie drie, gesuggereerd door goede vriend J.: misschien ben ik gewoon een beetje een dromer (eet- & reislijstjes,...) die het praktisch wil aanpakken (te doen- & inpaklijstjes). We vroegen ons wel alletwee af of lijstjes maken typisch vrouwelijk is. Iemand?
maandag 24 november 2008
zondag 16 november 2008
Obama’s winnende webstrategie
Nog nooit bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen is het internet zo belangrijk geweest als nu. De verkozen president Barack Obama maakte voor zijn verkiezingscampagne succesvol gebruik van de nieuwste sociale netwerken, zoals Facebook, Twitter en YouTube.
De uitspraak “zonder internet zou Barack Obama geen president zijn geweest” komt van Arianna Huffington. Huffington is de hoofdredacteur van The Huffington Post, een invloedrijke nieuwssite en weblog opgericht in 2005. Een jaar later prijkte haar naam al in de Time 100, een lijst van de honderd meest invloedrijke personen van Time Magazine.
Op YouTube werd 14,5 miljoen uur gekeken naar de officiële campagnefilmpjes van Obama. Wekelijks spreekt Obama de Amerikaanse bevolking toe op YouTube. Klik hier voor de filmpjes op zijn YouTube-kanaal. Bovendien verschenen er honderden virals, vooral filmpjes die fans zelf maakten om hun steun aan Obama te uiten. Hieronder staat een clipje van Obama Girl met "I Got a Crush... on Obama", 11.834.081 keer bekeken op YouTube.
Ook doneerden 3,2 miljoen Amerikanen geld via het web aan de Democratische kandidaat. En het doen en laten van Obama was te volgen op Twitter, een microblog waar je continu de vraag beantwoordt “what are you doing”. Hij heeft er 123.000 volgers.
Op Facebook heeft Obama 3.151.148 fans. En dan is er ook nog LinkedIn met 500+ connecties en 941.110 vrienden op MySpace.
Op de site Change.gov vraagt de pas verkozen president burgers hun verhalen en ideeën te posten zodat de ze betrokken blijven bij de Amerikaanse politiek.
Mediaprofessor en pionier van de internetjournalistiek Dan Gillmor beaamt het succes van Obama’s professionele webstrategie. Gillmor speechte nog op 9 november over burgerjournalistiek op het Blogboat 1.0 event op de nieuws.be boot in Gent. De manier waarop de verkozen president gebruik maakte van de nieuwe technologieën zal volgens hem in de toekomst nog veel bestudeerd worden. Deze campagne betekent voor de politieke communicatie op het internet hetzelfde wat de campagne van John Kennedy voor de televisie betekende (zie ook Media.com bijlage van De Morgen 14/11/08) .
In 1960 werd de macht van de televisie duidelijk tijdens de televisiedebatten tussen de presidentskandidaten Richard Nixon en John Kennedy. De televisiekijkers riepen massaal Kennedy uit als winnaar, terwijl de radioluisteraars Nixon de beste kandidaat vonden. Hoewel Nixon inhoudelijk sterker was, gaf Kennedy’s uitstraling de doorslag.
De uitspraak “zonder internet zou Barack Obama geen president zijn geweest” komt van Arianna Huffington. Huffington is de hoofdredacteur van The Huffington Post, een invloedrijke nieuwssite en weblog opgericht in 2005. Een jaar later prijkte haar naam al in de Time 100, een lijst van de honderd meest invloedrijke personen van Time Magazine.
Op YouTube werd 14,5 miljoen uur gekeken naar de officiële campagnefilmpjes van Obama. Wekelijks spreekt Obama de Amerikaanse bevolking toe op YouTube. Klik hier voor de filmpjes op zijn YouTube-kanaal. Bovendien verschenen er honderden virals, vooral filmpjes die fans zelf maakten om hun steun aan Obama te uiten. Hieronder staat een clipje van Obama Girl met "I Got a Crush... on Obama", 11.834.081 keer bekeken op YouTube.
Ook doneerden 3,2 miljoen Amerikanen geld via het web aan de Democratische kandidaat. En het doen en laten van Obama was te volgen op Twitter, een microblog waar je continu de vraag beantwoordt “what are you doing”. Hij heeft er 123.000 volgers.
Op Facebook heeft Obama 3.151.148 fans. En dan is er ook nog LinkedIn met 500+ connecties en 941.110 vrienden op MySpace.
Op de site Change.gov vraagt de pas verkozen president burgers hun verhalen en ideeën te posten zodat de ze betrokken blijven bij de Amerikaanse politiek.
Mediaprofessor en pionier van de internetjournalistiek Dan Gillmor beaamt het succes van Obama’s professionele webstrategie. Gillmor speechte nog op 9 november over burgerjournalistiek op het Blogboat 1.0 event op de nieuws.be boot in Gent. De manier waarop de verkozen president gebruik maakte van de nieuwe technologieën zal volgens hem in de toekomst nog veel bestudeerd worden. Deze campagne betekent voor de politieke communicatie op het internet hetzelfde wat de campagne van John Kennedy voor de televisie betekende (zie ook Media.com bijlage van De Morgen 14/11/08) .
In 1960 werd de macht van de televisie duidelijk tijdens de televisiedebatten tussen de presidentskandidaten Richard Nixon en John Kennedy. De televisiekijkers riepen massaal Kennedy uit als winnaar, terwijl de radioluisteraars Nixon de beste kandidaat vonden. Hoewel Nixon inhoudelijk sterker was, gaf Kennedy’s uitstraling de doorslag.
zaterdag 15 november 2008
Dagtrippen in Berlijn
Verlengd weekend = vier dagen reüniën met een hoop Duitsers en Italianers in Berlijn.
Wat volgt niet: het relaas van vier dagen en nachten in een rebelse, culturele en moderne stad. Dat zou ons te ver leiden.
Wat volgt wel: 10 tips en must sees voor wie er even tussenuit wil.
1. Maak Berlijnse vrienden die u kunnen overtuigen alle toeristische trekpleisters te vergeten. Laat u meevoeren naar buiten het centrum en bezoek dingen die je anders nooit zou bezoeken.
2. Beklim de Reichstag wanneer het donker is. Als je toch overdag wil gaan, aanvaard dan dat er wachtrijen van 3 uur zijn.
3. Ga Tacheles, een kraakpand vol kunstenaars, binnen. Drink pintjes in het geïmproviseerde café, hang er de hele avond rond, koop een kunstwerk van een kerel die misschien binnen tien jaar wereldberoemd is, word een beetje dronken en discussieer.
4. Ga binnen in de kunstacademie en de bank op het Pariser Platz. Ongelofelijk mooi interieur. Laat je niet wegjagen.
5. Volg de gratis geleide tour van NewEurope. Ongelofelijk interessant en heel toffe gidsen.
6. Ga niet-commercieel shoppen in de buurt rond Ostkreuz en drink koffietjes op de Hackescher Markt.
7. Bezoek de East-side Gallery, het Pergamom en het Holocaustmuseum.
8. Couchsurf!
9. Ga naar het Holocaustmonument en ontdek dat er een gratis museum onder is. Een indrukwekkend goed museum trouwens.
10. Heerlijk goedkoop eten doe je bij Vapiano (Potzdamer Platz) en Habili (Nollenberg Platz). Het eerste is Italiaans en heel modern. Het tweede Turks en oergezellig.
Wat volgt niet: het relaas van vier dagen en nachten in een rebelse, culturele en moderne stad. Dat zou ons te ver leiden.
Wat volgt wel: 10 tips en must sees voor wie er even tussenuit wil.
1. Maak Berlijnse vrienden die u kunnen overtuigen alle toeristische trekpleisters te vergeten. Laat u meevoeren naar buiten het centrum en bezoek dingen die je anders nooit zou bezoeken.
2. Beklim de Reichstag wanneer het donker is. Als je toch overdag wil gaan, aanvaard dan dat er wachtrijen van 3 uur zijn.
3. Ga Tacheles, een kraakpand vol kunstenaars, binnen. Drink pintjes in het geïmproviseerde café, hang er de hele avond rond, koop een kunstwerk van een kerel die misschien binnen tien jaar wereldberoemd is, word een beetje dronken en discussieer.
4. Ga binnen in de kunstacademie en de bank op het Pariser Platz. Ongelofelijk mooi interieur. Laat je niet wegjagen.
5. Volg de gratis geleide tour van NewEurope. Ongelofelijk interessant en heel toffe gidsen.
6. Ga niet-commercieel shoppen in de buurt rond Ostkreuz en drink koffietjes op de Hackescher Markt.
7. Bezoek de East-side Gallery, het Pergamom en het Holocaustmuseum.
8. Couchsurf!
9. Ga naar het Holocaustmonument en ontdek dat er een gratis museum onder is. Een indrukwekkend goed museum trouwens.
10. Heerlijk goedkoop eten doe je bij Vapiano (Potzdamer Platz) en Habili (Nollenberg Platz). Het eerste is Italiaans en heel modern. Het tweede Turks en oergezellig.
woensdag 5 november 2008
Herbronnen
Afgelopen weekend heb ik ontdekt dat ongeacht de hoeveelheid bronnen die je als journalist raadpleegt, één ontbrekend puzzelstukje een wereld van verschil kan maken.
Op zich lijkt het schrijven van een nieuwsstuk simpel: informatie van alle betrokken partijen verzamelen en tot één geheel smeden, dat dan predenteert de objectieve weergave van de feiten te zijn.
Maar wat als de betrokken partijen zich hullen in stilzwijgen? Meer nog, wat als ze een duidelijk wantrouwen koesteren tegenover de pers?
Als alles nog goed zou gaan, als er zelfs maar iets goed zou gaan, zouden vooraanstaande figuren uit de gemeenschap dan weigeren te praten? Het leek duidelijk, de enkele onbetwistbare recente berichten die gewag maakten van het einde van de goede tijden en het aanbreken van een neerwaartse spiraal, waren slechts de voorbode van grotere rampen.
Bovendien waren alle optimistische berichten die ik kon terugvinden reeds enkele jaren oud. Er zat niets anders op dan te concluderen dat het slecht ging met mijn onderwerp.
Visueel stelde ik me het begin van mijn verhaal voor als een helderblauwe hemel, waar zich aan de horizon donkere donderwolken samenpakten. In de tweede helft droop het er gewoon van af in grote, dreigende letters: doom, doom, DOOM!
Maar toen! Luttele uren voor de deadline kwam er toch nog een email binnen van een belangrijke informant. Zijn informatie was slechts secuur, maar schetste toch een genuanceerder beeld. Ja, er waren een aantal problemen, maar niet over de hele lijn. Hij gaf zelfs een aantal ronduit positieve voorbeelden.
Mijn artikel werd herwerkt tot een stuk waar nog altijd de objectief negatieve elementen instonden, maar het kondigde geen nakende ondergang meer aan. De blijdere boodschap was prominenter aanwezig. Zeker nu er geen melding meer werd gemaakt van weigerachtige informanten.
Nochtans was er nauwelijks een wezenlijk verschil wat betreft feiten die gegeven werden. Feiten waren trouwens het enige waar het om draaide, het was zeker geen opiniërend stuk.
En toch veroorzaakte een klein beetje verschil in informatie, die toch ook wel kwam van een bron met authoriteit, een landverschuiving wat betreft de toon van het artikel en de indruk die het naliet.
Ik heb me voor het eerst ten gronde gerealiseerd hoeveel macht een journalist heeft over de mening van zijn lezers. Hoe objectief ook geschreven, zijn artikels kunnen volledig bepalen welke perceptie het publiek heeft over een bepaald thema. Hij kan dus maar best elke steen hebben omgedraaid alvorens iets te schrijven.
Hoewel, het kan allemaal afhangen van de mededeelzaamheid van slechts een enkele bron.
Op zich lijkt het schrijven van een nieuwsstuk simpel: informatie van alle betrokken partijen verzamelen en tot één geheel smeden, dat dan predenteert de objectieve weergave van de feiten te zijn.
Maar wat als de betrokken partijen zich hullen in stilzwijgen? Meer nog, wat als ze een duidelijk wantrouwen koesteren tegenover de pers?
Als alles nog goed zou gaan, als er zelfs maar iets goed zou gaan, zouden vooraanstaande figuren uit de gemeenschap dan weigeren te praten? Het leek duidelijk, de enkele onbetwistbare recente berichten die gewag maakten van het einde van de goede tijden en het aanbreken van een neerwaartse spiraal, waren slechts de voorbode van grotere rampen.
Bovendien waren alle optimistische berichten die ik kon terugvinden reeds enkele jaren oud. Er zat niets anders op dan te concluderen dat het slecht ging met mijn onderwerp.
Visueel stelde ik me het begin van mijn verhaal voor als een helderblauwe hemel, waar zich aan de horizon donkere donderwolken samenpakten. In de tweede helft droop het er gewoon van af in grote, dreigende letters: doom, doom, DOOM!
Maar toen! Luttele uren voor de deadline kwam er toch nog een email binnen van een belangrijke informant. Zijn informatie was slechts secuur, maar schetste toch een genuanceerder beeld. Ja, er waren een aantal problemen, maar niet over de hele lijn. Hij gaf zelfs een aantal ronduit positieve voorbeelden.
Mijn artikel werd herwerkt tot een stuk waar nog altijd de objectief negatieve elementen instonden, maar het kondigde geen nakende ondergang meer aan. De blijdere boodschap was prominenter aanwezig. Zeker nu er geen melding meer werd gemaakt van weigerachtige informanten.
Nochtans was er nauwelijks een wezenlijk verschil wat betreft feiten die gegeven werden. Feiten waren trouwens het enige waar het om draaide, het was zeker geen opiniërend stuk.
En toch veroorzaakte een klein beetje verschil in informatie, die toch ook wel kwam van een bron met authoriteit, een landverschuiving wat betreft de toon van het artikel en de indruk die het naliet.
Ik heb me voor het eerst ten gronde gerealiseerd hoeveel macht een journalist heeft over de mening van zijn lezers. Hoe objectief ook geschreven, zijn artikels kunnen volledig bepalen welke perceptie het publiek heeft over een bepaald thema. Hij kan dus maar best elke steen hebben omgedraaid alvorens iets te schrijven.
Hoewel, het kan allemaal afhangen van de mededeelzaamheid van slechts een enkele bron.
dinsdag 4 november 2008
Facebook perikelen
Het lijkt alsof de sociale netwerksite Facebook de laatste weken niet uit het nieuws te branden is. Op 1 november zijn er dertien medewerkers van Virgin Atlantic ontslagen. Via Facebook hebben ze namelijk kritiek geuit op de luchtvaartmaatschappij.
Drie dagen later bleek uit onderzoek dat 2,2 miljoen Belgen gebruik maken van een sociaal netwerk op internet. Dat zijn dus vier op de tien volwassenen. Facebook blijkt veruit het populairste netwerk van België, gevolgd door LinkedIn en Netlog.
De fotowebsite Flickr.com heeft deze week net de kaap van drie miljard foto’s bereikt. Proficiat, maar Facebook telt ondertussen al meer dan tien miljard foto’s.
Welke andere Facebook perikelen zagen nog het licht? Bono, zanger van de band U2, is in verlegenheid gebracht. In Saint-Tropez bracht hij de nacht door met enkele schaars geklede meisjes die de foto's van hun ontmoeting op Facebook gezet hebben. Bij uitbreiding is de hele wereld getuige van deze beschamende gebeurtenis.
Vlaams Belanger Filip Dewinter werd het slachtoffer van verschillende valse internetprofielen en diende hiervoor klacht in tegen onbekenden. Zo stond er onder meer te lezen op zijn Facebookprofiel dat de rechtse frontman biseksueel is en interesse heeft in zowel mannen als vrouwen.
En dan sluit ik af met een persoonlijk verhaal. Facebook liet me weten dat op 18 oktober een maatje jarig was. Op zijn wall schreef ik een berichtje, net zoals tientallen andere vrienden. Maar die jongen bleek helemaal niet jarig. Hij verjaart ergens in maart. Ik dacht dat het om een grap zou gaan, om te kijken hoeveel ‘vrienden’ er zouden intrappen . Achteraf bleek dit niet het geval. De jongen heeft het gewoon niet zo met Facebook en privacy. “Niet heel de wereld hoeft te weten wanneer ik verjaar”. Terwijl ik het nochtans leuk vind om veel verjaardagswensen via Facebook te krijgen, ook al kijkt/leest iedereen stiekem mee. Facebook bezit dan ook een groot Big Brother gehalte, waar niet iedereen mee opgezet is.
maandag 3 november 2008
Hoe word ik hongerstaker?
De VZW Recht op Migratie heeft en handleiding voor hongerstakers op haar website staan. Een paar dingen die zij belangrijk vinden:
• Om de slaagkans te verhogen is het goed als er Belgen bij betrokken worden. Zij ondersteunen de hongerstakers, zij helpen de actie uitbouwen, zorgen voor de contacten,...
• Men moet een goed gelegen plaats hebben, zoals een grote zaal, kerk of overheidsgebouw waar mensen bij elkaar liggen. Geen huis waar mensen zich in verschillende kamers bevinden.
• Kies het juiste tijdstip om in hongerstaking te gaan: in de winter of tijdens de parlementaire vakantie is het niet het beste moment.
• Bij de aanvang van de hongerstaking geeft men een persconferentie en een persmap met uitleg. De ervaring leert dat persconferenties op latere tijdstippen geen nut hebben, goed opgestelde en goed verspreide persmededelingen hebben dan evenveel effect. De pers komt enkel voor sensationele feiten. Iemand afvoeren naar het hospitaal is al niet meer sensationeel, maar moet wel meegedeeld worden in een persmededeling. Het is daarom belangrijk dat een steungroep allerlei spectaculaire acties bedenkt om de hongerstaking in de aandacht te houden.
Zij vertellen hongerstakers wat hen te wachten staat:
• Veel tegenstand en een uiterst moeilijke strijd.
• Lichamelijk lijden, vooral na meer dan 30 dagen.
• Psychologisch in de war geraken en het willen opgeven.
• Men kan je niet voeden of in een kliniek houden tegen je zin, dat is strafbaar in België.
En ook wat de hongerstakers zeker niet mogen doen:
• Je mag geen ruzie maken of energie verspelen aan zaken die niets te maken hebben met je hongerstaking.
• Ga niet over tot een dorststaking omdat die niet langer dan enkele dagen kan worden volgehouden.
En tot slot wat te doen na de hongerstaking:
• Hou binnen de drie weken een gezellig samenzijn waar iedereen, hongerstakers en helpers en supporters mekaar terug zien.
• Om de slaagkans te verhogen is het goed als er Belgen bij betrokken worden. Zij ondersteunen de hongerstakers, zij helpen de actie uitbouwen, zorgen voor de contacten,...
• Men moet een goed gelegen plaats hebben, zoals een grote zaal, kerk of overheidsgebouw waar mensen bij elkaar liggen. Geen huis waar mensen zich in verschillende kamers bevinden.
• Kies het juiste tijdstip om in hongerstaking te gaan: in de winter of tijdens de parlementaire vakantie is het niet het beste moment.
• Bij de aanvang van de hongerstaking geeft men een persconferentie en een persmap met uitleg. De ervaring leert dat persconferenties op latere tijdstippen geen nut hebben, goed opgestelde en goed verspreide persmededelingen hebben dan evenveel effect. De pers komt enkel voor sensationele feiten. Iemand afvoeren naar het hospitaal is al niet meer sensationeel, maar moet wel meegedeeld worden in een persmededeling. Het is daarom belangrijk dat een steungroep allerlei spectaculaire acties bedenkt om de hongerstaking in de aandacht te houden.
Zij vertellen hongerstakers wat hen te wachten staat:
• Veel tegenstand en een uiterst moeilijke strijd.
• Lichamelijk lijden, vooral na meer dan 30 dagen.
• Psychologisch in de war geraken en het willen opgeven.
• Men kan je niet voeden of in een kliniek houden tegen je zin, dat is strafbaar in België.
En ook wat de hongerstakers zeker niet mogen doen:
• Je mag geen ruzie maken of energie verspelen aan zaken die niets te maken hebben met je hongerstaking.
• Ga niet over tot een dorststaking omdat die niet langer dan enkele dagen kan worden volgehouden.
En tot slot wat te doen na de hongerstaking:
• Hou binnen de drie weken een gezellig samenzijn waar iedereen, hongerstakers en helpers en supporters mekaar terug zien.
Abonneren op:
Posts (Atom)
