Staking

Vandaag ligt het land haast lam door een grote staking die vooral het openbaar vervoer treft. Gelukkig heb ik maandag geen les, zodat ik niet uit pure wanhoop hoefde te overwegen welke de makkelijkste fietsroute van Leuven naar Brussel centrum zou zijn.

Heel wat studenten, werkwillige arbeiders en bedienden hebben echter verplicht een vrije dag moeten nemen omdat ze geen alternatief vervoermiddel hadden. Een behoorlijk pervers neveneffect van een staking voor meer koopkracht, zou ik zo denken.

Immers, mensen die werkelijk omwille van de stijgende prijzen nog maar nauwelijks in hun basisbehoeften kunnen voorzien, hebben helemaal niet de financiële ademruimte om zomaar een dagloon in te leveren. Bovendien zijn vrije dagen vaak ook een schaars goed, die veel beter aangewend kunnen worden om bijvoorbeeld administratieve zaken te regelen.

Toegegeven, het stakingsrecht is waardevol, aangezien het het enige drukkingsmiddel is waarmee werknemers een uitbuitend bedrijf kunnen dwingen aandacht te besteden aan mistoestanden op de werkvloer. Maar daar draaien de acties van vandaag niet om.

Ze zijn gemotiveerd als 'aanklacht' tegen sociale onderhandelingen die volgende week pas van start gaan. Ze zijn een uiting van onvrede tegenover beslissingen die nog genomen dienen te worden. Bovenal, ze draaien om dat sinds een jaar allomtegenwoordige woord: koopkracht. Zeker, het valt niet te betwisten dat de voedsel- en energieprijzen het laatste jaar extreem gestegen zijn. Gezinnen die voordien al nauwelijks de eindjes aan elkaar konden knopen, verdienen ongetwijfeld extra steun van de overheid.

De huidige staking wordt echter bezield door mensen met een degelijke job, meer nog, de meerderheid van hen werkt voor de overheid en verdient ruimschoots meer dan het minimumloon. Misschien enkele uitzonderingen te na gelaten, kunnen ze niet enkel de supermarkt betalen, maar zelfs op zaterdag en masse de winkelstraten onveilig maken. Deze zomer is het record 'meeste Belgen op vakantie' alweer eens verbroken.

Consumeren is voor het gros van de bevolking nog steeds de voornaamste vrijetijdsbesteding. Een van de kenmerken van kapitalisme is nu eenmaal dat er gestreefd wordt naar steeds meer, ongeacht de hoeveelheid die men reeds heeft.

Tenslotte, België en bij uitbreiding het Westen zitten overduidelijk in een recessie. Sla er de kranten maar op na, hele bladzijden worden besteed aan de dramatische toestand van banken, beurzen en kredieten. Gevreesd wordt dat de 'echte' economie hier binnenkort ook de gevolgen van gaat ondervinden. Er kan enkel gehoopt worden dat massale faillissementen en ontslagen uit zullen blijven.

Met andere woorden, er is geen ruimte voor een loonsverhoging. De harde realiteit is dat iedereen vaker zal moeten overwegen of een bezoekje aan de videotheek toch niet beter is dan eentje aan de Fnac.

Niettemin, verwar het bovenstaande alsjeblieft niet met een pleidooi om de overheid en de topmanagers van alle verantwoordelijk te ontslaan. De regering dient dringend maatregelen te nemen om de schokken van de recessie op te vangen en een Grote Depressie te vermijden. De top van de bedrijfswereld moet snel inzien dat saneringen op de werkvloer niet gepaard kunnen blijven gaan met steeds exuberantere ontslagpremies voor hun management.

Maar geen van beide zal bereikt worden door de staking van vandaag. Het enige gevolg zal onvrede zijn bij degenen die vandaag uren in de file moesten staan omdat ze zelf niet konden of wilden staken. Er zal onbegrip zijn bij de werklozen die maar al te graag een job zouden willen zodat ze het het zonder OCMW-hulp kunnen rooien. En de economische wereld krijgt de bevestiging dat het klimaat onzeker is, waardoor de economische groei nog meer zal worden afgeremd.

Nee, een staking zal niemand ertoe bewegen om in deze onstabiele tijden een loonsverhoging in te voeren.